Τα σύννεφα και οι κεραίες
Όλο το πρωινό της Κυριακής το έχω περάσει στον καναπέ κοιτάζοντας τα σύννεφα. Στροβιλίζονται και χορεύουν αλλάζοντας σχηματισμούς και προθέσεις -συνεχώς. Στο φόντο του παραθύρου μου, οι κεραίες σκαρφαλώνουν ψηλά σαν να θέλουν να τα φτάσουν. Κεραίες τεντωμένες, με πολλά αγκάθια που απλώνονται να πιάσουν τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα των σταθμών. Κύματα που διαπερνούν τα σύννεφα και αόρατα διατρέχουν τις ταράτσες και το μυαλό μας. Και όμως. Τα σύννεφα πάντα παραμένουν ψηλότερα, εντυπωσιακότερα, μεγαλειώδη και αδιάφορα μπροστά στο χαμηλό φρόνημα των κεραιών, των οθονών και των μυαλών μας. Είναι μεγάλο πράγμα ο ανοιχτός ορίζοντας. Έβγαλε ήλιο. Και εγώ κοιτάζω πότε τα σύννεφα και πότε την οθόνη μου.